Pozegnanie z Afryka

Dzisiaj wsiadam do samolotu lecacego z Addis Abeby do Frankfurtu, a potem juz rzut kamieniem do Krakowa. Dziwnie sie czuje i nie tylko dlatego, ze dopadly mnie w koncu problem zoladkowe.

Powrot wydaje mi sie niemal tak samo abstrakcyjny, jak trzy tygodnie temu wyjazd. Tak jak powoli zaczynalem ogarniac roznorodnosc i roznice, odmiennosc tego kraju, tak dzisiaj wyladuje spowrotem w lodowce.

Zdaje sobie sprawy ze smotnego faktu, ze zaledwie musnalem swoja percepcja ten kraj. Jest jeszcze tyle do zobaczenia, tylu ludzi, z ktorymi warto porozmawiac (chociaz, uwierzcie, nie proznowalem).
Przejechalem polnocna czesc Etiopii, przez Oromie, Amhare i Tigray, etnicznie w miare jednolite krainy, tylko trzy jezyki. Ale na poludniu jest prawdziwa kopalnia: ponad 50 plemnion i jezykow, z unikalnymi zwyczajami, ubiorem, stylem zycia. Chyba tu wroce.

Zadaje sobie pytanie, co mi z tego – poza zdjeciami - zostanie. Czy znaleziony dystans wytrzyma probe czasu? Czy jest cos, co zmieni sie na zawsze? Jednego jestem pewien – dozylna swiadomosc istnienia zapomnianego przez Europejczykow kontynentu, pozostanie. Afryka budzi sie wlasnie do zycia, ale my, Europejczycy, w przeciwienstwie do Azjatow, juz ten wazny moment przespalismy.

Notatnik jest pelen zapiskow, glowa pelna refleksji i zywych spostrzezen. Z pewnoscia jeszcze sporo materialu mogloby sie na tym blogu ukazac, ale waham sie. Waham sie, aby nie nastapilo zmeczenie czytelnika.
Pytanie wiec do Was: czy chcecie cos jeszcze przeczytac?