Dzień -2. Reisefieber czyli nie lubię się pakować

Pakowania nie znoszę równie jak rozpakowywania. Każdy wyjazd: na konferencję, projekt, do rodziny, urlop rodzinny - pobiera swój haracz w postaci męki pakowania.

Im bardziej przyziemny powód wyjazdu, tym bardziej nie lubię się pakować. Nie lubię tego przymusu, tego miecza Damoklesa wiszącego mi nad głową. Tak, wiem - wystarczy załatwić to rach-ciach i po sprawie. To teoria, w moim przypadku nie działa. 

Teraz jest nieco inaczej. Celebracja, lekki stopień podniecenia znany mi ostatnio z wyjazdów na kajaki. Ten wyjazd to nie przymus. Oczami duszy wyczuwam już to oderwanie się od coraz bardziej mnie otaczającej rzeczywistości. Biorę do ręki sandały i czuję powiew ciepłego wiatru na moich stopach. Biorę obcinarkę do paznokci i ... no dobrze, zostawmy to ;)

Pakowanie to tez pakowanie informacji, pakowanie "na wszelki wypadek". Spisywanie adresów, telefonów, testament, ubezpieczenie, lista rzeczy do zapakowania, ksero wizy w paszporcie i milion drobiazgów, włączając w to takie trywializmy, jak sprawdzenie, czy mój telefon ma blokadę SIM-lock, czy nie.

Dobrze, że moja żona jest mistrzem przygotowań do wyjazdu. Jak mi z uśmiechem wyjaśnia - kto był konsultantem żyjącym przez 3 lata niemal wyłącznie z walizki, pewnych nawyków już nie zmieni. Jak za skinieniem czarodziejskiej różdżki pojawiają się przede mną miniopakowania szamponu czy mikrozestaw plastrów, nanotubka pasty do zębów - istne cuda miniaturyzacji dla osób często podróżujących. Nawet nie wiedziałem, że takie coś istnieje.

Celebracja. Reisefieber. Ech... przygodo...

Zaraz, zaraz... gdzie ja położyłem tą obcinarkę do paznokci? Nie lubię się pakować!